Lilypie Waiting to Adopt tickers

Lilypie Waiting to Adopt tickers

dissabte, 28 d’abril del 2012

EN CASA Y DESPEDIDA

Hola familia!!

Bueno, pues ya estamos por aqui...

El viaje fue bien, de Addis a Roma fueron 6 horitas y la peque durmió, encima de nuestras piernas, porque ahora no ponen cunitas, y en el de Roma a Barcelona ya fue otro cantar porque ahí los peques sí que ya estaban cansados y como éramos 11 familias pues se pusieron de acuerdo los 11 peques para hacer un pequeño concierto, jeje!! menos mal que los pasajeros se reían, bueno, y porque duró poco el vuelo 1:30 porque si no...

Bueno Melat se porta genial, si le dices cualquier cosilla ya se ríe, ya coge cosas con las manos, cosa que aprendió ayer, come muy bien y duerme...así que no nos podemos quejar!! cuando vamos en el coche no se puede dormir, porque lo mira todo, va con los ojos como platos!! hay mucha información por el mundo!!

Su hermana mayor está muy contenta, le cambia el pañal (si no hay caca, jeje) ya me lo ha dejado clarito, y no es por no hacerlo si no que... es que cuando hay, HAY!!! y mejor dejarlo para profesionales!!

Bueno y ahora... otra cosa que os quiero comentar es que hoy se acaba el blog, he decidido dejarlo aquí porque ahora empieza nuestro día a día y la finalidad del blog era explicar nuestras vivencias a todos aquellos que como nosotros se plantearon la adopción para cumplir el sueño de ser padres y por si en nosotros podían encontrar alguna referencia del camino a seguir, de las dificultades i de las alegrías que este camino conlleva que no son pocas.

Ahora empezamos otro camino, que necesita toda nuestra atención y quiero deciros, a parte de que lo habéis podido comprobar vosotros mismos, que sí que llega, y quiero dar muchos ánimos a aquellos que lleváis esperando tanto o más de lo que esperé yo, que fueron 4 años, pero que cuando parece que no, que todo está parado, que ya no sabes que responder cuando te preguntan por el tema, que piensas que nunca va a llegar tu momento, de repente todo cambia, llega esa llamada que te has imaginado tantas veces y empieza todo, empieza de verdad, y no te da tiempo a canalizar todo lo que sientes, y eso, creedme... llega, lo habéis visto en mi.

Daros las gracias a todos por vuestros comentarios de ánimo que siempre me han hecho muchisima ilusión, lo mejor de abrir el blog cada día era ver que entrábais, leíais y me enviábais fuerza desde el otro lado, ahora lo hago yo, desde el convencimiento que sí, que vuestros hijos llegarán como llegó Melat de un día para otro, esperándolos desde hace mucho tiempo pero de repente, así es, deciros que os seguiré leyendo, estaré pendiente de vosotros, de mi familia blogera!! Un abrazo muy grande!!

Carolina.



8 comentaris:

  1. Oooohhhh!!! No me lo creo... cuánto te vamos a echar de menos... pero te entiendo. Ojalá vuelvas algún día para contarnos de Melat.
    Gracias por esta entrada tan dulce y tan maravillosa.
    Un placer haberte conocido Carol.
    Miles de besos!!!

    ResponElimina
  2. Me alegro de que haya ido todo muy bien Carolina, pero me va a dar mucha pena que te retires de la familia bloguera. Entiendo que ahora sois cuatro y Melat va a necesitar muchas, muchas horas.
    Me alegraría que no cierrases el blog para siempre y que de tanto en tanto nos explicaras como crecen tus peques. Pero es decisión tuya, por supuesto.

    Gracias por estar ahí,

    un beso

    ResponElimina
  3. Aiiiissss Caro, que alegría saber que todo ha ido muy bien y que por fin comienza vuestra "rutina" con la chiquitina en casa, pero que penita que ya no quieras continuar con el blog, aunque puedo entenderte. Pero bueno, son etapas de la vida, y estoy encantada de haberte leido y haber compartido vuestro camino.

    Un besazo,
    María J.

    ResponElimina
  4. Carolina que penita que cierres el blog!!! La verdad es que por una parte te entiendo pero por otra...xiqui piénsatelo!

    La foto preciosa, aisssss por fin tenerla en brazos, después de tanta espera, uffff , tantas entradas, tantos meses y que maravilla poder sentir y que nos cuentes vuestro final...pero del comienzo de otro precioso!

    Un Besitos y hasta siempre , te espero por mi blog!!! ;)

    ResponElimina
  5. Ahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh, ¡no nos abandones ahora! ¡Ahora es justo cuando más te necesitamos los que seguimos esperando! Ahora es cuando necesitamos saber qué se siente, qué se vive, qué te encuentras en la calle, cómo es vuestro día a día...

    Me duele terriblemente ver como cada día, quienes tenéis a vuestros bebés en brazos, nos dejais "desamparaicos" a los que esperamos.

    ¡Queremos saber todooooo! Queremos prepararnos, queremos que nos ayudéis a saber lo que nos encontraremos. No hace falta nombres, no hacen falta fotos (aunque por supuesto nos encanta verlas), sencillamente saber cómo y qué se vive cuando, después de tanta espera... todo se hace realidad. ¿De verdad llega? ¿Qué se siente cuando la ves en la cuna? ¿Qué se siente cuando te despierta a media noche? ¿Cuándo llora? ¿Cuando la gente te pregunta? ¿Todos aceptan? ¿Cómo son las comidas familiares? ¿Te defrauda lo que encuentras a tu alrededor? ¿Qué descubres?
    Millones de preguntas tengo... pero pocos sois quienes os mantenéis ahí, contándonos.
    Besotes y MUUUCHAS FELICIDADES.

    ResponElimina
  6. Gracias familia por vuestros comentarios, yo pienso seguiros, también necesito saber que vuestro sueño por fin se ha hecho realidad, porque así será, eso seguro, no podría ser de otra manera... pero sí es verdad que lo que os pueda contar a partir de ahora ya no tiene cabida en el blog, por el sentido que yo le di desde un principio, que fue el de explicar mis experiencias y sentimientos durante mi larga espera...y por si podía en algunos momentos animar a otras familias que puedieran leerme y se sentían identificadas con mi historia, y por supuesto animarme ellas a mí también! porque así ha sido en muchas ocasiones! Estoy muy contenta de haberos conocido a algunos de vosotros personalmente, o a través del correo...nunca hubiera imaginado que Internet me diera esa oportunidad yo, que en un principio era una negada para ésto!! Muchas gracias por vuestro apoyo durante mi espera y por aquí estaré pendiente de vuestras asignaciones!! Un abrazo enorme!

    ResponElimina
  7. Aisss...a mi también me da penita que no continueis con el blog...una decisión totalmente respetable, pero al igual que Silvia pienso que los que ya teneis a vuestros niños teniais que pegarnos chutes de alegria de vez en cuando con sus trastadas y sus día a día....pero bueno, espero que no sea un adios definitivo y que algún día te podamos volver a leer.


    La foto preciosa, dice tanto....ufff los pelos de punta!!! ojala algún día tenga yo una foto igualita con mi pequeño churumbel!!

    Un besito enorme y a disfrutar de la nueva vida!
    Ester

    ResponElimina
  8. Ai, ai, aaaaaaaaaai!!

    Carolina, que he estat desconnectada... però taaaaaaaaaant?????

    Que no recordava que havieu estat assignats, i ara a més, ja esteu a casa des de fa moooolts dies!!!

    M'he de posar al dia de les vostres entrades.... ostiiii!!!

    A veure si algun dia ens podem conèixer, eh???

    Suposo que valtros vau ser el grup que se'ls hi va donar els nens només arribar????

    AAAAHHH quines ganes de saber....

    Però lo més important.... FELICITAAAATS!!!!!

    ResponElimina